tam gün olarak devam edecek
10 aydır beraber doya doya zaman geçirdik
anne ve kız evde beraber uyuduk,oynadık gezmelere gittik
öyle alıştık ki kopamıdık birbirmizden
o kadar zor ki onu servise bindirip göndermek
nasıl ağlıyor kıyametler kopuyor
ben işe o okula giderken '' evim evim diye ağlıyor''
alışmak zorundayız ben kabullendim biraz biraz inş oda kısa zamanda kabullenir
kreşle ilgili yazılarımı daha sonra tekrar paylaşacağım
o kadar üzülüyorum ki
çok ağladım baktıkça
daha 27. ayında ve tam anlamıyla konuşamıyor,yemeğini kendi yiyemiyor
ve hala bezli durumdayız bakalım artık
kreşine güveniyorum birçok kreş gezdik bu içime sindi
şimdilik öğretmenleri de çok iyi
hakkımızdan hayırlısı rabbim kızıma ve bana genişliğini ve sabrını verir inşallah
