ÇaLıŞaN aNnEnİn MuTsUzLuĞU

Dün gece kızımı uyuturken bana binbir şebeklik yaptı
nasıl güzel bakışlar,nasıl güzel cilveler,gülüşler
annecim okulda böyle oldu
annecim okulda bu bunu yaptı
annecim sana masal anlatıyım
annecim susadım
annecim karnım gur gur ediyor açıkmış olabilirm :)
uyumamak benimle vakit geçirmk
oynamak için bahaneler sıralanıyor
ve nihayetinde yarım saat geçikmeli şekilde
uykuya dalıyor benim meleğim
o uykudayken saçlarını okşayıp içimden konuşuyorum kızımla
'' canım kızım en güzel anlarını
heyecanlarını,oyunlarını,gülüşlerini
göremeden büyüyorsun akşam görüştüğümüz
2,5 saatte yetinmekle kalıyoruz
yemek derdi,toplama derdi vs derken
1,5 saat le özlemini gidermeye çalışıyorsun
ne kadar giderebilirsin ki
uyumak istemdiğinde ,yada masal anlat dedğinde hayır nasıl diyebilirm ki
ne diyebilirm ki sana ne cevap verebilirim
özlüyorsun
gün boyu öğretmenlerin görüyor
o gülüşleri ,oyunlarını,konuşmalrını
en güzel anılarını
belki de onu bile kısıtlı yapıyorsun her an tedirgin acaba
öğretmenim birşey der mi dercesine :(
1 yıl oldu kreşe başlayalı tam 1yıl 3 yaşındasın
her sabah benimle işe gider gibi kalkıp
7 buçukta çıkıyorsun anneciğim
akşam bir hevesle beni bekliyorsun
daha küçücüksün ama hayatı sırtlanmış benimle mutlu olmaya çalışıyorsun
ben yüzüm asık olduğunda
anneciğim neyin var deyip gelip öpüyorsun ya
işte bazen o anlarda bilmiyorsun ki içimde ne fırtınalar kopuyor
diyorum kızım seni bu hayata biz mahkum ettik
en  mutlu anlarında
bi an yanında olmamı istersin bakrsın ben yokum benim yerime
öğretmenlerin var
uykudan uyanırsın beni görmwk istersin en doğal hakkın bakarsın karşında öğretmenin var
hasta olursun annem sarılsın diye içinden geçersin ama anne yerine öğrtemn var
belki o an öğretmenin bile sarılamazsın ..korkarsın,çekinirsin,yada işi olur
kolların boşta kalır
şimdi bana desen ki büyüdüğünde
anne ben seni istediğim an bulamadım
istediğim an sarılamadım
hep hasret büyüdüm en çocuk hatta en bebek konuşamıyoken ben
başkalerında teselli buldum evimde uzak kreş odalarında geçirdim
evimde bile olamadım desen ben sana diye bilirm ki
kızım
 içimi ezen,yüreğimi parçalayan bu tarifsiz acı beni hergün mahvediyor
içimi parçalayarak boğazımda yumruk oluyor
geleceğin için evet ama hep bi ama ile
sorduğun sorulara cevap vereceğim belkide
çalışan anne diyolar daha sosyal,daha aktif çocuğuda kendiside diyorlar
kimse bilmiyor hem çocuk hem anne
o kadr yıpranıyor ki
çocuk annesiz kalıyor bilmedği bir ortama bırakılıyor
annelik yapılsın,ev gb orada oynasın diye
o çocuk çocukluğunu yaşıyor mu sizce
oyun harici yaşayamıyor ki
sabah evinde sıcacık yatmak yerine kalkıp o soğukta
okulun yolunu tutuyor,yemek belki uzun uzun kahvaltı yerine alel acele yemeklerle
öğünleri geçiyor
belki öğlen evinde 3 saat uyuyacak ama öğlen 1 sat sonra o derin uykudan kalkıyor
şimdi soruyorum bu çocuk çocukluğunu mu yaşıyor :(

anne ise çocuğunu içi acıyarak bırakıyor
yedimi ,uyudumu,hastamı
kızdılarmı ne yaşıyor okulda
diye içi ezile ezile akşam olmasını bekliyor
akşam oluyor yedirmk istiyor en güzel şekilde
sonra oyun oynamak istiyor çok vakit geçirmek bakıyor saat 9 yatakta olma saati bir yandan kopamıyor
çünkü doymadı ki daha bugün daha 2 saat oldu beraber
olalı içi ezile ezile uyutur çünkü şunu düşünyor
uykusunu almalı çocuğu sabh erken kalkıyor :(
yani kısacası anlatmaka bitiremem
kelimeler yetersiz kalıyor
sadece yaşayan bilir diyorum
umarım kızım beni anlayışla karşılar
çocukluğunu veremem belki
ama en azından geleceğine 1 adım önde atmasını sağlarım belki o zman
vicdanım bir nebze rahatlar
o da belki ......