1yıl önce tam da bugün kızımı tanımadığım
daha doğrusu yeni tanıştığım günün büyük bir kısmını
orada geçireceği ikizim anaokuluna ellerimle bıraktım
kapıdan aldılar
siz kameradan izleybilir siniz
3 saat sonra gelip alırsınız diye konuşmayı tamamladık
ve okuldan kapıdan çıktım ama boğazımda bir yumru
sesim titrek vicdan azabı ile eve yürüdüm
yürüyorum ama bacaklarım geri geri gidiyor daha 2 yaşında
konuşamıyor ,wc söyleyemiyor
bir şey yapsalar deseler gelip söyleyemecek kadar küçücük benim meleğim
güvendim güvenmek zorundaydım
bırakacak kimsem yok yoktu vardı da yoktu
meleğimi başkalarına emanet ettim
ağlamaktan helak bir durumda o günü geçirdim
ertesi sabah servis geldi
servise veriyorum sanki yüreğimi alıp servisle birlikte oda gitti
ilk 3 gün oyun hevesi ile anlamadı
ama gel gör ki oyun değil bir mecburiyet olduğunu anladığında
asıl eziyet o zaman başladı tam 1 ay bize küs gb neşesiz
gözlerinde ki ışıltı sönük bir şekilde gidip geldi
bir gün servise verirken o keder ağladı ki o bindiği anda dönüp baktığında ki ifadeye
ömrüm boyunca unutmayacağım
o anı bir karelesem hiç gözünüzün önünden gitmez
benim meleğim hayat erken atıldı temmuz ayına kdr çok zorlu süreçlerden geçtik
çok yıprandık öğretmenlerimiz sayesinde şuan çok çok iyiyiz
okulumzdan memnunuz seneyede değişklk olmazsa aynı kreşe gönderceğim
1 yılı geride bıraktık iyi günüyle kötü günüyle
vicdanım hala aynı değişmedi
hala boğazımda düğüm çalışanlar anneler bunu çok iyi bilir
her gün bırakırken gözünün içine bakmak ne demek
benim gb anneler anlar
şuan kızım aynı kreşte devam ediyorum rabbim
kreş çalışanlarına merhamet,sevgi ve sabır versin
evlatlarımız onlara emanet şu ana kadr bir problem yaşamdım
ev kadar rahat,iyi diyemeyiz yani kötünün en iyisi olarak düşünyorum
ve öğretmenlerimize merhamet ,kendi çocukları gb davranmalarını diliyorum
rabbim hepsini korusun hepsi önce allaha sonra öğretmenlerine emanet ..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder